ออมสินเวลา

จุดอ่อนอย่างหนึ่งของมนุษย์ผู้เจริญแล้ว (วัดด้วยการมีกติกา ระบบ ระเบียบในสังคม) ก็คือการยึดติดกับกฎกติกานั้นแบบ 'คาบไม่ปล่อย'

เคยไหม ที่คุณไปใช้บริการของหลายองค์กรที่มีกำหนดเปิดทำงานเวลา 09.00 น. คุณไป ก่อนเวลาและรอที่เคาน์เตอร์หน้าประตู แม้ว่า เจ้าหน้าที่มาทำงานแล้ว
แต่ไม่ยอมทำงาน จนเข็มวินาทีแตะเลข 09.00 น. เจ้า หน้าที่จึงเริ่มขยับเขยื้อนกาย

มนุษย์เงินเดือนไม่น้อยชอบทำตัวเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้ง โปรแกรมไว้ หากไม่ถึงกำหนดเวลาทำงาน ลานที่ฝังตัวจะยังไม่ทำงาน

สัจธรรม หนึ่งของการใช้ชีวิตในสังคมมนุษย์ก็คือ กฎเกณฑ์กติกาใดๆ ก็ตาม ที่มนุษย์เป็นผู้สร้างนั้นลบทิ้งได้เสมอ แต่ไม่ค่อยมีใครยอมเข้าใจสัจธรรมนี้ (หรือเพราะมันเป็น สัจธรรม ไม่ใช่กฎ?)

แปลก! กลัวขาดทุน แต่ไม่กลัวเสียเวลา

คนเรา มีเวลาในโลกนี้เฉลี่ยราว 60 ปี หมดไปกับการเล่นก่อนวัยเรียนราว 5 ปี การเรียนราว 20 ปี เหลือเวลาอีกเพียง 35 ปี หักเวลาเกษียณหรือนอนรอความตายอีก 10 ปี หักเวลาพักผ่อน นอนหลับ สร้างครอบครัว ขับรถ ฯลฯอีกครึ่งหนึ่ง ก็เหลือเวลาทำงานจริงๆ แค่สิบสองปีครึ่ง หรือราว 4,500 วัน หรือประมาณหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นชั่วโมงเท่านั้น

ไม่ยาวเมื่อเทียบ กับเวลาของโลก หรืออายุของสัตว์บางชนิด ต้นไม้บางพันธุ์

แต่ยาว พอสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ

นี่คือเวลาที่จะสร้างความแตกต่างกันระหว่างมนุษย์แต่ละคน

เพียง รู้จักประหยัดเวลา เก็บเกี่ยวมันเพิ่มจากช่วงยามที่ผ่านไปอย่างไร้ค่า ก็อาจ เพิ่มจำนวนชั่วโมงแก่ชีวิตได้อีก เพียงวันละสิบนาทีก็ได้เวลา 'สร้างความแตกต่าง' ในชีวิตเพิ่มมาอีก ถึงสองพันกว่าชั่วโมง และมากกว่านี้อีกหลายเท่าหากรู้จักเก็บเวลาที่ไม่จำเป็น ต้องใช้ใส่กระปุกออมสินแห่งชีวิต

เลิกเสียเวลาไปกับเรื่องขยะ เช่นนินทา บ่น ด่า โทรศัพท์คุยเล่น ท่องเน็ตขยะ แค่ลดละเลิกเวลาพวกนี้ลงบ้างก็ได้เวลามาเยอะแยะ

ความ หมายของ 'ตรงเวลา' ไม่ใช่ซื่อสัตย์กับ นาฬิกา แต่ซื่อสัตย์กับเวลาที่เรามี

เงิน ทองมีน้อย ก็ไม่เสียมันไปกับค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น

เช่น เดียวกัน เวลามีน้อย ก็อย่าโยนมันทิ้งไปเปล่าๆ

ทำอะไร สักอย่าง แต่อย่าอยู่เฉยๆ

วินทร์ เลียววาริณ
15 สิงหาคม 2552
พิมพ์ครั้งแรก : เปรียว 2552

คมคำคนคม

To save time is to lengthen life.
การประหยัดเวลาคือการต่อชีวิต