เพียงสายตาที่มองไปเจอต้นไม้ใหญ่ทอดเงาลงสู่ ผืนดิน
มอบความร่มรื่นให้แก่ธรณีที่ให้กำเนิด สายฝนร่วงอยู่ข้างนอกนั่น
ประดุจดั่งน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตที่แล้งล้าหลายต่อหลายชีวิต ธรรมชาติสร้างและทำสิ่งที่ ดีทีสุดเสมอ
หัวใจก็เกิดคำถามแล้วความสงสัยก็เริ่มต้นขึ้น
จะใช้เวลานานเท่าไหร่นะ ที่ใบไม้สักใบ ดอกไม้สักดอก
จะผลิออกจากก้าน....เติบโต....เบ่งบาน....เปลี่ยน สี....และร่วงหล่น
หนึ่งวัน..... หนึ่งสัปดาห์..... หนึ่งเดือน..... หรือมากกว่านั้น
บางทีอะไรบางอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และจบลงอย่างรวดเร็วเช่น กัน
แต่บาง ทีบางสิ่งอาจคงอยู่เนิ่นนานกว่านั้น
ถ้าเพียงเรามีเวลาสักนิด เวลาที่ยาวนานกว่านี้อีกสักหน่อย เพื่อที่จะมองดู สังเกต
เราคงจะตอบคำถามง่าย ๆ ข้อนี้ได้ แต่บางทีบางสิ่งเราก็อาจ ไม่มีเวลายาวนานขนาดนั้น
ไม่มีเวลาจะสังเกตใบไม้สักใบ ใครสักคน และสังเกตหัวใจของตัวเอง ก่อนที่จะตอบคำถาม
เพราะคนถามเขารีบเร่งอยากได้คำตอบ เหลือเกิน เราเองก็จำเป็นจะต้องตอบคำถามนั้นทันที
คำตอบของบางคนอาจถูกต้อง คำตอบของใครหลายคนอาจผิด เพราะเขาไม่มีเวลาสังเกตให้นานพอ
ถ้าจะให้เปรียบเทียบฉันว่า "ผู้หญิงเป็นเหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง"
หนังสือที่ผู้ชายหลายต่อหลายคนอยากอ่านเพียงเพื่อต้องการ รู้ตอนจบ
พวกเขามักอ่านผ่าน ๆ พอให้จับใจความได้ และรีบเร่งให้ถึงตอนจบ อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ใช่ --ไม่ใช่ -- เป็น --ไม่เป็น --ได้ --ไม่ได้ --รัก --ไม่รัก
พวกเขาใส่ใจกับตอนจบเหล่า นั้นจนลืมที่จะเก็บรายละเอียดมากมายที่บรรจุอยู่ในหนังสือ
พวกเขารีบจนลืมที่จะเปิดหน้า หนังสือแต่ละหน้าด้วยความทะนุถนอม เขาคงลืมคิดไปว่าหนังสือนั้นบอบบางเพียงใด
ใครบางคนทำหนังสือหลายเล่ม ฉีกขาด แต่เขาไม่มีความใส่ใจพอจะย้อนกลับมาปะรอยขาดนั้น
เมื่อเขาได้อ่านมจนถึงตอนจบแล้วไม่ ได้อย่างที่ใจหวัง เขาก็ทิ้งขว้างอย่างไร้ค่า
ใครอีกหลายคนที่หยิบหนังสือขึ้นมา ....เปิดหน้าแรก....ข้ามไปหน้าสุดท้าย ....ไม่ได้ดั่งใจก็วางไว้ดังเดิม
ฉันว่าผู้หญิงทุกคนคงจะรอคอยใครสักคน ที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาด้วยความใส่ใจ
ตั้งใจอ่านแต่ละหน้าอย่างใจเย็น ซึมซับบทกวีงดงามที่บรรจง เขียนด้วยถ้อยคำที่ไพเราะ
และค้นหาความหมายที่แท้จริงของหนังสือเล่มนั้น
ฉันคิดว่ามันคงดีนะถ้าหาก เราจะมีเวลาสักชั่วอึดใจ เพียงช่วงเวลาที่มากพอจะสังเกตใบไม้สักใบ
ผลิออกจากก้าน เติบโต เปลี่ยนสี และร่วงหล่น เพื่อให้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายได้เรียนรู้
ทำความรู้จักซึ่งกันและกัน เพื่อคำตอบที่ถูกต้อง ตรงใจของทั้งสองฝ่าย
เพื่อที่จะได้เลือกคนมายืนข้างกาย ได้อย่างถูกต้อง
และถ้ามีคนตั้งคำถามแก่ฉัน ฉันจะไม่เร่งรีบให้คำตอบใครในช่วงเวลาที่จำกัด
และถ้าต้องตอบจริง ๆ คำตอบของฉันคือ ไม่ พร้อมกันนี้ฉันจะไม่มีความเสียใจ
แม้ว่าท้ายที่สุดจะได้รับรู้ว่าใคร คนนั้นคือ "คนที่ใช่" ก็ตาม เพราะฉันไม่อาจจะเอาหัวใจมาเสี่ยงได้
ฉันเชื่อว่า หนังสือทุกเล่มมีคุณค่า อยู่ในตัวของมันเอง
ถ้าหากว่าใครสักคนหรือหลายคนจะไม่เรียนรู้จัก....
ซึมซับเนื้อความที่ลึกซึ้งในนั้น นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า คุณค่าในหนังสือเล่มจะลดลง
นี่จึงเป็นสิ่งที่ฉันบอกตัวเองเสมอว่า "จงรออย่างยินดี และเต็มใจจนกว่าจะเจอคน ๆนั้น"
คนที่รักในเนื้อความของหนังสือมากกว่ารูปเล่มที่สวยงาม และตอนจบที่เป็นไปตามความ คาดหมาย ถ้าหากในชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้พบคนที่รักความเป็น หนังสือเล่มนั้น-- ความเป็นฉันจริง ๆฉันก็ยังยินดีจะถูกวางไว้บนชั้นหนังสือตามเดิม ดีกว่าอยู่ในมือของคนที่ พร้อมจะทำลาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น